DUYGULARIN RENGİ 4-

Model Açıklaması

DUYGULARIN RENGİ 4-

rar verebileceğini biliriz yani, biliriz de nasıl yapmayacağı-
mızı becermek de zorlanırız. Oysa bir an gelir, öfkenizin
yersizliğini, isteklerinizin anlamsızlığını, karşınızdakilerin
şaşkınlığını görebilirsiniz. Çok öfkeliyken birden gülmeye
başladığınız olmadı mı hiç.7 Ama dikkatli olmakta yarar
var, karşıdakiler onlarla dalga geçtiğinizi düşünebilir siz öf-
kenizi gülmeceye dönüştürürken. Öfkeli insanların davra-
nışları, komedi filmlerinde çoğu zaman güldürür bizleri.
Güldüren kontrolsüzlükleridir. Belki kendi öfkemizi kont-
rol ederek, kendimizi güldürmeyi becerebiliriz. Öfkelendi-
ğimizi bildiğimiz şeylere yakın olmak, içinde olmak ve on-
larla olmak zorunda değiliz ayrıca. Kimi zaman, onların
yok olmasını sağlayamıyor ve başkalarını değiştiremiyor-
sak, uzak durma, görmeme hakkımızı kullanabiliriz.
Öflce doğal bir duygu. Ve hep olacak, çünkü onu orta-
ya çıkaran olayların çoğu yaşamın bir parçası ve yaşam da
bizim. Amaç öfkelenmemek değil, öfkenin kaynağını keşfe-
dip, ona karşı tedbir almak ve öfkenin dışavurum biçimini
seçmek. Unutmayın, öfke bir duygu ama ortaya çıkardığı
davranışın ne olacağına siz karar vereceksiniz.Yl1 1″°- Asistanım henüz ve ilk kez h ı
r™ Ç.’kac^m hocamın isteği üzerine K T*
Cani, yayın değil ve ben hTl. ,    un”tkan-
— s-« *+>
_ _ne soru söyleye-
rek, bunların yanıtlarını isteyeceğini bildirdi. Çekim başla-
dı, söylediği soruları sorup, yanıtları aldı. Bitti sanırken da-
ha önce bahsetmediği bir soru daha sordu. Doğal olarak
ben de yanıta, “Evet, bunu unuttum,” diye başladım.
Sonradan izleyen herkes bunun bir espri olduğunu dü-
şündü. Oysa ben yanlış kullandığım kelimeye takılmıştım:
‘Unuttum’. Unutmam için bunu önceden belirlemem, bil-
mem, planlamam gerekti. Ben unutmamışnm. O gün iki
şeye karar vermiştim. Biri, bir daha asla hiçbir programda
önceden soruları konuşmadım, her şey doğal akışıyla gitti.
Diğeri ise unutma, unutulma, unutkanlık gibi sözcükleri
kullanırken anlamlarını hiç unutmadım.
Unutma üzerine şiirler, romanlar, unutma üzerine sa-
vaşlar, unutma üzerine intikamlar, hayatlar kurulmuş. Ki-
mi zaman unutulmaktan, unutmaktan yakınmışız, kimi za-
man unutamamaktan. Kimi zaman unuttuk diye suçlanmı-
şız, kimi zaman unutamadık diye. Kimi zaman, “Unutaca-
ğım!” diye haykırmışız, kimi zaman, “Unutmayacağız,
unutturmayacağız!” diye. Bazen unutmuş olmak zavallılık
olmuş, aşağılanmış, bazen de unutamamış olmak. Doktor-
lara gitmişiz kimi kez, “Her şeyi unutuyorum,” yakınmala-
rıyla, yine doktorlara gitmişiz, “Unutamıyorum,” diye ve
her defasında hasta saymışız kendimizi.
Oysa hafıza son derece fizyolojik bir işlemdir ve beyni-
mizin fonksiyonlarından biridir. Ne kalbimize uzanır yolu,
ne de siyasi düşüncemize, kimliğimize. Yakınıyla, uzağıyla
hafıza, bir beyin fonksiyonudur işte. Beyni etkileyen önem-
li hastalıklarda istemesek de, dirensek de kaybolabilen, sı-
kıldığımızda, üzüldüğümüzde tüm karşı koymamıza, diren-